De VVD-voorstellen voor het ontslagrecht laten zien dat deze partij vooral grote bedrijven dient. De positie van werknemers wordt nog verder uitgekleed dan in eerste instantie al de bedoeling was en het MKB krijgt enkel achteraf nog wat kruimels toegeworpen.
Eerder vandaag al, verscheen dit leugenachtige bericht op de VVD-site, waarin de kabinetsplannen om de maximale ontslagvergoeding te beperken werden gepresenteerd als een duidelijke vooruitgang voor ‘werkend Nederland.’ Want ‘werkend Nederland’ is in de optiek van de VVD natuurlijk allereerst de werkgevers.
Om het allemaal nog iets erger te maken, werd het bovenstaande gevolgd door dit:
Kleine bedrijven moeten voorlopig worden ontzien bij de nieuwe ontslagregeling, zodat ze goedkoper uit zijn. De VVD zal dat woensdag voorstellen in een debat met minister Lodewijk Asscher van Sociale Zaken. […]
VVD-Kamerlid Cora van Nieuwenhuizen wil dat er voor […] bedrijven [met minder dan 25 werknemers] een overbruggingsregeling komt tot 2020. Die houdt in dat kleine bedrijven tot dat jaar bij de berekening van de ontslagvergoeding mogen uitgaan van het dienstverband vanaf 1 mei vorig jaar. Dienstjaren van voor die periode tellen dan niet mee bij de berekening van de ontslagvergoeding, waardoor die lager uitvalt.
[…]
Van Nieuwenhuizen wil voorkomen dat kleine bedrijven door het nieuwe systeem financieel in de knel raken en daardoor nog meer mensen moeten ontslaan.
Klinkt ergens nog wel logisch, toch?
Niet als je weet hoe de huidige voorstellen ter herziening van het ontslagrecht tot stand zijn gekomen. In het Lente-akkoord van 2012, en later opnieuw in het sociaal akkoord van voorjaar 2013, werd opgenomen dat de werkgever bij iedere onvrijwillige beëindiging van een dienstverband de werknemer een ‘transitievergoeding’ is verschuldigd (en daarnaast opdraait voor de eerste paar maanden WW) om daarmee het wegvallen van salaris en de overstap naar een nieuwe baan te faciliteren.
Deze transitievergoeding moet zelfs worden betaald bij ontslag om bedrijfseconomische redenen. Iets waarvan in het huidige systeem geen sprake is. Toenmalig voorzitter van MKB-Nederland, Hans Biesheuvel, was in de zomer van 2012 dan ook niet bepaald positief over het nieuwe ontslagrecht. In zijn woorden:
“Wat gepresenteerd wordt als een verbetering, zou zomaar een sigaar uit eigen doos kunnen worden. […]
[Het MKB] is niet de sector waar topsalarissen verdiend worden. Mkb’ers hebben gemiddeld zes tot zeven man in dienst. Ze zijn vaak erg vergroeid met hun personeel en nemen niet zomaar afscheid van hen. Dat gebeurt vooral als er bedrijfseconomische redenen voor zijn. Dan verleent het UWV een vergunning, en hoeft geen ontslagvergoeding te worden betaald. Wat ons betreft is de ontslagvergoeding nooit een van de grootste problemen geweest.”
Anders gezegd, het nieuwe ontslagrecht met een maximale ontslagvergoeding van 75.000 euro is vooral gunstig voor grote bedrijven die goedkoop van hun personeel af willen – ook in gevallen waarin geen economische noodzaak daarvoor bestaat.
In het sociaal akkoord van afgelopen voorjaar heeft men wat betreft de herziening van het ontslagrecht dus opnieuw vooral de belangen van grote bedrijven gediend, ten koste van de belangen van zowel werknemers als het MKB.
En nu, na het allereerst de grote bedrijven naar de zin te hebben gemaakt, wil de VVD eventueel ook nog wel iets voor het MKB betekenen. Zogenaamd omdat kleine bedrijven door het nieuwe stelsel in de problemen kunnen komen, waardoor ze nog meer mensen zouden moeten ontslaan (en dat wil natuurlijk niemand, toch?).
Maar zelfs dat is leugenachtig gelul. In het sociaal akkoord is immers nu al deze passage te vinden (pp. 29-30):
Met betrekking tot de hoogte van de transitievergoeding wordt geregeld: […] een hardheidsclausule die inhoudt dat de verplichting tot betaling van een transitievergoeding kan worden verminderd dan wel op nul gesteld indien de betaling van de volledige vergoeding ertoe zou leiden dat de continuïteit van het bedrijf in gevaar komt. Dit geldt ook wanneer dit tot gevolg zou hebben dat een groter aantal ontslagen nodig is onder de voorwaarde dat de werkgever ten opzichte van de betrokken werknemers aan zijn verplichtingen als goed werkgever met betrekking tot employability en duurzame inzetbaarheid heeft voldaan;
Het is hiermee (voor zover dat niet al het geval was) volstrekt duidelijk geworden wie de VVD wenst te dienen. Grote bedrijven staan met afstand op één. Het MKB mag zich verheugen op halfslachtige inspanningen achteraf. De rechtspositie van werknemers, tenslotte, die moet zoveel mogelijk worden uitgekleed en ondermijnd.
Want dat, zo vinden ze bij de VVD, is goed voor de economie.
Mogen we dit ondertussen al klassenstrijd vinden?
All out of bubblegum... 